Dit is een organisch ontstaan artikel over de magische, helende reis die ik maakte langs het Katharenpad enkele jaren geleden, mijn recent naar voren gekomen ervaringen als rondtrekkend Kathaar in de 13e eeuw en over de Katharenerfenis! Het bestaat uit twee delen. Hier volgt deel 1.

Gisteren stond ik op met dankbare gedachten aan de Katharenreis enkele jaren geleden, samen met één van mijn tweelingvlammen met wie ik mij een pril ontluikende relatie veroorloofde. Het was een magische reis, waar de Liefde onvoorwaardelijk werd in een ineenstrengeling van relatie en helend werk.

Het was 16 maart gisteren en ik was ook opeens geïnteresseerd in de Katharengeschiedenis in Frankrijk terwijl ik me daar eerder niet in verdiept had. Ik stuitte op internet meteen op een verslag dat waarheidsgetrouw aanvoelde en dat mij vertelde dat 16 maart de dag is waarop jaarlijks vele gereïncarneerde Katharen in Frankrijk hun dag ”in onbeschrijflijke angst” doorbrengen. Het was de dag voorafgaande aan de dag dat zo’n 200 Katharen vrijwillig de brandstapel verkozen boven een onware overgave aan het Katholicisme en dat, ondanks hun jarenlange training, een aantal met zichtbare angst in de kring rond het vuur stonden. Sommigen verkozen zelfdoding.* Angst veroorzaakt karma.

Hier in deel 1 volgt een wervelend verslag van de helende reis in 2017. Ik ben inmiddels nieuwsgierig geworden naar mijn rol als Kathaar en hoe ik toentertijd aan mijn eindje ben gekomen. In deel 2 zal ik deze Katharenervaringen beschrijven, die Licht werpen op de schitterende weg die de Katharen beliepen in de 11e, 12e en 13e eeuw in Frankrijk.

Le Sentier Cathare, Het Katharenpad

Wat begon als een behoefte aan uitbraak, weg van mijn veel vergende plannen, in de armen van een nieuwe, hervonden liefde, werd nog thuis gevormd naar een uitdagende bestemming. Ik was zo’n 15 jaar ziek geweest en nog niet helemaal hersteld, maar ik had een man besteld in het universum om het levensvuur weer te doen oplaaien en ook Arthur popelde om met mij een helende reis te gaan maken.

We schreven wat landen op een papiertje en voelden wat klopte; we gingen zitten met een opkomend idee en ik stelde wat vragen aan mijn Ware Zelf. De plek die op deze wijze naar voren kwam voor ons als reisdoel waren de Pyreneeën met de Katharen burchten en we ontdekten ook al snel dat we zelf Katharen waren geweest en dat we daar zeer welkom werden geheten met een speciale bestemming. Ik dacht niets te weten van de Katharen!

Twee weken later, eind april, zijn we zo snel mogelijk vertrokken met zo min mogelijk voorbereiding en bagage en hebben onze weg daar intuïtief laten ontvouwen. Er ontstond gaandeweg een hechte samenwerking tussen ons, die in de energie gevormd werd. Nieuwetijds co-creatie! Vijf Katharen burchten hebben we bezocht en in het licht gezet, van Foix tot Quillan. Onderweg namen we ook andere plekken mee die om onze hulp riepen, zoals een paar kerken, een dorp en een bos.

Nieuwetijds Co-creatie

We verdwaalden hopeloos die eerste dag vanuit Foix, omdat onze samenwerking nog een uitdagende proef is. Ik ben inmiddels gewend de meester te zijn, maar deze geliefde man die zich had aangemeld bij mij als cliënt 6 weken geleden, heeft helemaal geen behoefte aan leerlingschap en als ik dus zei, na enige reflectie van binnen, ik word hierheen geleid, dan zei mijn metgezel gewoon, ik denk dat we daarheen moeten en dan ging hij.

Ik volg hem zonder enige discussie, als we aan het einde van die eerste middag met gevaar voor beider leven in een afdaling aan de verkeerde kant van een steile berg terecht komen. Ik vind dat hij het zelf maar moet ontdekken: een mens, een man! moet zijn vrijheid kunnen ervaren. Als we laat, totaal uitgeput, het enige pension in de buurt hebben gevonden wat voor ons wil openen (we lopen buiten het toeristenseizoen!) en hij mij vraagt of we er verstandiger aan hadden gedaan om mijn aanwijzing te volgen, is het mij om het even.

Deze gebeurtenis draagt bij aan het ontstaan van een rijke samenwerking met mijn boeiende, magische vriend. We voelen samen wat er niet zuiver is en terwijl ik woorden van betekenis krijg, ontvangt hij gaandeweg bijbehorende beelden en aardt hij mijn helende Licht. Het is een perfecte combi, wel bekend van tweelingvlammen. Steeds als we bij een door ons geheelde burcht weglopen, dan kijkt Arthur om en geeft aan hoe de burcht erbij staat. De burcht toont zich statig of opgewekt, of dankbaar.

Helend werk

Hoe we het doen: het gaat met onze intentie, een sterke wens is genoeg om het onmogelijke mogelijk te maken! Bij de eerste burcht, nog in Foix, worden we op de aanlooproute naar boven al overweldigd door een sterk krachtveld dat ons letterlijk weerhoudt verder te lopen. We staan even stil en bij mijn vriend komen wat beelden van zijn persoonlijke geschiedenis bovendrijven. Het is daar dat hij ontdekt dat we zelf Katharen zijn geweest, om bij een volgende burcht te melden dat hij mij knielend de hand gevraagd heeft! Mijn antwoord daarop kan hij echter niet terug vinden en ik vind het niet interessant.

Eenmaal bovengekomen bij de burchten, vooral in het begin flink worstelend, vragen we om betekenis. Het blijkt in de eerste plaats te gaan om emotioneel leed dat dient te worden afgevoerd, waarop dan vaak een tegenover gesteld gevoel door mij heen komt, wat ik dan uit. We ondervinden zo de zware velden van de bedrukkende en ontzielende Middeleeuwen, het machtsmisbruik en geweld door de Katholieke Kerk, de onderdrukking van het Katharenvolk en de schuldgevoelens van de soldaten.

Jezus en Moeder Maria

De van hun spirituele vrijheid beroofde Katharen geven we hun stem terug door boven op de Burcht hun Waarheid te spreken: “ik ben God!” en bij Montségur, waar we op een gedenksteen van het massagraf van Katharen stuiten, is het schuldgevoel van de militairen een zwarte last in de geschiedenis gebleven. We laten het Licht vrij stromen en er ontstaat Onvoorwaardelijke Liefde.

Het is Jezus zelf, ofwel de Lichtmeester Sananda, die door ons heen de soldaten van het Katholieke leger vergiffenis geeft, om hen van hun schuldgevoel te verlossen. En als toegift laat hij mijn geliefde stralen in het Christuslicht, een heuse initiatie in ware Liefde voor hem, wat ons op de terugweg in dromenland de berg doet afdwalen, opgetild in elkaars Licht, eindigend in een teder liefdesspel waarin we openen voor een geheel nieuwe gevoelsintensiteit waarvan ik de diepte nog nauwelijks helemaal in mijn lichaam kan toelaten.

De kerken vullen zich met Moeder Maria energie en Maria reageert blij dankbaar. Overal waar we ons Licht laten schijnen en aarden ontmoetten we respect en dankbaarheid. De mensen laten ons bij de burchten voorgaan of passeren stil, op afstand. Bij een dorp worden we door een waakhond begeleid naar de kerk toe waar hij blijft wachten tot we ons werk voor het dorp gedaan hebben, om ons daarna weer, dankbaar, te vergezellen naar onze verblijfplaats. De volgende ochtend helpt hij ons op weg in de richting van onze voettocht.

Het Lemniscaat

Boven de stad Quillan vormt zich een lemniscaat (een liggende 8) met de kerk als middelpunt en de burcht op één van de uiteinden, met op de andere het water van een rivier wat in volle vaart door de stad dendert. Het lemniscaat laat zien hoe aan de ene kant heling ontstaat terwijl aan de andere lagere trillingen worden afgevoerd. Het lemniscaat drukt de wet van karma uit: oorzaak en gevolg, goed en kwaad, het mannelijke en het vrouwelijke, alle tegenstellingen, verbindend in een eeuwig voortgaande beweging.

Een half uur later lopen we in de stad zelf en vóór ons ontwikkelt zich een heftige ruzie tussen een wild heen-en-weer brommerende en heftig fulminerende man en een tegenover hem staande scheldende vrouw, wier door hem verwenste hond om de brommer heen blijft rennen met gevaar voor eigen leven en het lijkt wel of hij de man wil beschermen tegen zijn eigen geweld. Het voelt alsof deze explosie te maken heeft met wat het lemniscaat naar de oppervlakte dwingt: nog te transformeren velden van oude pijnen van het mannelijke en het vrouwelijke. We blijven midden in het veld stil, verwonderd staan kijken hoe de man uiteindelijk, nog steeds briesend, wegrijdt.

In eenheid verbonden

Onze laatste voettocht eindigen we lopend hand in hand, helemaal in de eenheid verbonden, in een stralende zon, precies zoals ik het thuis gezien heb. Eenmaal geland in ons dorp, wil ik wat voor Katharenland mogelijk blijkt daar ook. Ik hoef voortaan niet meer alle zwaar aanvoelende velden te ontwijken, ik kan ze gewoon transformeren!

Datzelfde weekend waren we al weer aan de slag met de kerken in onze gezamenlijke woonplaats. We mochten daar nog niet alles opruimen vanwege de wijze waarop karma zijn uitwerking moet hebben, maar de plaatselijke Dom stond er opeens fier bij! Ik had de kunst van Arthur afgekeken om dat te kunnen waarnemen.

Verder lezen in De Weg van de Kathaar, deel 2. De Katharenerfenis, over mijn eigen Katharen geschiedenis en de lering van de Katharen.

* Montségur, bolwerk der Katharen – De Henk en Mia Leene bibliotheek