Mijn moeder overleed vorige week en ik had de taak dit aardse leven samen met mijn zus af te wikkelen. Mijn zus heb ik in twaalf jaar nauwelijks gezien en gesproken. Onderweg werd ik in mijn workshop bezocht door de Grootmoeders die mij vroegen om eerherstel van de grootouders. Het werd een afscheid met een drievoudig loslaten.
De dood van mijn moeder
Mijn moeder overleed afgelopen zaterdag. Ze wilde al 10 jaar niet meer leven na de dood van mijn vader. Op een briefje had ze in 2014 alvast gezet: “eindelijk weer bij elkaar”. We hebben dat zinnetje letterlijk zo op de rouwkaart gezet en daaronder: “Mijn moeder is weer herenigd met haar grote liefde en wij zijn blij voor haar.”
Ik las het bericht van haar dood op de e-mail. En ik voelde er eerst helemaal niets bij en 
vervolgens was ik blij voor haar en voor mijn zus, die de laatste jaren vaker met haar in de weer was, omdat ze steeds zieker werd. Ze was gevallen en overleed daardoor onverwacht nog snel. Anderhalf uur later was ik in haar huis, met mijn zus die ik al 12 jaar niet of nauwelijks zie. Mijn ouders heb ik vergeven en losgelaten, de werkelijke uitdaging zat hem in de afwikkeling van dit beëindigde aardse leven samen met mijn zus.
Het bezoek van de Grootmoeders
Ik had een nare jeugd. Mijn moeder speelt daar een hoofdrol in, terwijl mijn vader er nog een schepje bovenop deed. Ik ben er sterk en liefdevol door geworden. Een nog groeiende kracht die onbegrensd is. Door dit in te zien, maar vooral ook door mij in mijn ouders in te leven, heb ik ze beiden kunnen vergeven.
De dag na mijn moeders dood werden we in mijn workshop ineens bezocht door de Grootmoeders. Zij vroegen ons respect te brengen aan de voorgaande generaties die de weg voor ons hebben toebereid. Ik was blij verrast, omdat ik me ervan bewust ben geen hoge pet op te hebben van de oudere mens. Mijn grootouders waren niet leuk en zo ben ik alle ouderen ongemerkt gaan zien als vergane glorie. Ik sprak het hardop uit in de groep en schrok er zelf van.
De levens van onze grootouders waren veelal schraal aan liefde, vrijheid, geld en geluk. Kinderen werden vroeger nog veel meer onderdrukt dan wij werden. Ze moesten luisteren, stil zijn, hun best doen, beleefd zijn en geen vragen stellen. En dan waren er ook nog de oorlogen, met de Tweede Wereldoorlog als dieptepunt in ons aardse bestaan. Als dank voor zo’n leven, worden ze nu allemaal chronisch ziek, worden in tehuizen opgeborgen, gaan door de mangel in ziekenhuizen en gaan op vervelende wijze dood. Voor hen was het nog niet mogelijk hun karma los te laten.
Mijn moeder was ook grootmoeder en zelfs al overgrootmoeder. Ze was dol op haar kleinkinderen, die ze zelden zag. Ze had dat virus wat ik ook had en wat zovelen sinds begin vorige eeuw levenslang bij zich dragen. Het maakt ongemerkt langzamerhand alle belangrijke systemen in het lichaam kapot en zorgt voor toenemende malaise die niemand herkent of begrijpt. De buurvrouw van mijn moeder zei laatst nog tegen me dat ze dacht dat het allemaal psychisch was. Arme moeder. Maar ze wilde van mijn ideeën over helend eten en het verwijderen van het virus ook niet weten. “Laat maar joh, zoals ik me nu voel kan ik wel weer een tijdje door.” Daarbovenop begon ze licht dement te raken en over de fysieke oorzaak daarvan, zware metalen, deed ik er dus maar het zwijgen toe.
Eerherstel voor de grootouders
In betere tijden waren de grootmoeders een bron van wijsheid en liefde voor hun familie. Ze werden geraadpleegd voor de voedselbereiding en de natuurlijke genezing van ziekten. Ze hadden alle oude kennis van bevalling en het opvoeden van kinderen. Moedig en krachtig hielden ze onder alle omstandigheden de familie bijeen. Ze werden op hun eigen grond in hun eigen huis, met hun familie om hen heen, vanzelfsprekend geliefd. Ze bleven actief en fit tot op hoge leeftijd en vielen zonder ziekte op een dag gewoon om. Omdat we losgeraakt zijn van onze spirituele werkelijkheid hebben we hun schat aan kennis en inspiratie niet meer kunnen waarnemen.
Mijn moeder had een intuïtief sterk contact met haar nieuwetijds achterkleinzoon, die helemaal gek met haar was. Ze was op zielsniveau een enkele keer bereikbaar. Ze kon dan uitspreken dat ze dood wilde en wist dat ze zich met mijn vader zou herenigen. We konden ook samen van de energie van de honderden jaren oude zomereik bij haar achter genieten. Ze voelde intuïtief veel aan, maar kon niet bij de oude kennis. Mijn eigen grootouders inmiddels wel. Mijn opa van de ene kant en mijn oma van de andere kant hebben mij vaak gesteund tijdens de jaren dat ik ziek was vanaf ‘de andere kant’. Ik rook dan de penetrante tabaksadem van mijn doorrookte opa. Ik kon er in die tijd weinig mee.
Iets doen aan eerherstel voor de grootouders, zo kwam door tijdens de workshop “Overgave aan de Goddelijke stroom”. We verbonden ons in liefde ook met de grootvaders. Hun verhaal vertel ik hier niet, dat pakt een ander wel op. Vervolgens namen de grootmoeders ons aan de hand mee naar de rand van het grote gat in het midden van de kring. Ze moedigden ons aan om te springen. Wat we deden…
Drie maal loslaten
Ik ben niet bij de crematie geweest. Ik nam al afscheid van mijn moeder op de ochtend dat ze stierf door haar te helpen loslaten en haar te begeleiden in de verbinding met mijn vader, die nog altijd in haar buurt was. Mijn moeder was bang dat ze het fout gedaan had. Ik verzekerde haar ervan dat ze mij sterk gemaakt had en dat ze gevochten had om nog door te leven. Dat mijn zus en ik blij voor haar waren nu en haar aanmoedigden om haar weg te vervolgen. Hand in hand zag ik mijn ouders naar het Licht gaan.
In één van mijn Egyptische levens heb ik als priesteres niets anders gedaan dan mensen na hun dood naar het licht begeleiden. Zelfs mijn tweelingstraal, om mij daarna bij hem in de kist te vervoegen, maar dat wordt een ander, heel heldhaftig verhaal. Het was toentertijd een complexer klus dan nu. Je hoeft nu alleen maar contact te maken met de overledene en te denken aan de weg naar het Licht of deze te visualiseren. Je kunt voelen of zien als er beletsels zijn om los te laten en daarover in gesprek gaan. Maar dit was niet de belangrijkste reden dat ik niet bij het formele afscheid was.
Nadat ik de catering nog had geregeld liep het contact met mijn zus spaak. Ze overregelde alles en mij erbij en ik ervoer weer eens als vanouds hoe er over me heen werd gelopen. Er viel vooral niet over af te stemmen. Zo was het altijd, besefte ik later weer eens, toen ik op was gehouden liefdevol met haar mee te denken. Twee zeer uiteenlopende belevingswerelden die niet bij elkaar te brengen waren en ik voelde me als vanouds ongewenst.
Ik raadpleegde mijn moeder nog diezelfde avond over mijn eventuele deelname aan de afscheidsceremonie en ze reageerde paniekerig, eigenlijk zoals ik haar kende. Dat was een duidelijk ‘neen’. Ik mocht nu van mezelf de crematie loslaten; er was niets wat ik daar te doen had. Ik wenste mijn zus een prachtig afscheid, waarbij ik wist dat ze zich gemakkelijker zou voelen zonder mij. Ze mailde later terug dat het een mooie bijeenkomst was geweest. Ik heb haar nu gevraagd om de nalatenschap ook alleen af te wikkelen, omdat ze dat goed kan. Dat wil ze!
Bedankt lieve grootouders! Ik wens dat jullie weer naar de Aarde komen als wij er het beloofde paradijs van hebben gemaakt en er dan eindelijk ten volle van kunnen genieten!